Αν είσαι Παναθηναϊκός, ένα είναι σίγουρο. Με αυτά που βλέπεις και αυτά που ακούς, ποτέ δεν πέφτεις από τα σύννεφα. Είναι ένας σύλλογος μέσα στον οποίο μπορείς να βρεις τις πιο ακραίες καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα να βρεις την αθλητική υγεία και το υγιές περιβάλλον. Τι πιο χαρακτηριστικό από τη διαφορά ποδοσφαιρικού και μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Στο ποδόσφαιρο τι επικρατεί; Χάος! Αυτή η λέξη τα λέει όλα. Διοίκηση δεν υπάρχει, παίχτες και προπονητές είναι όλοι στον αέρα, ο καθένας απλά υπάρχει δίχως αύριο, δίχως πλάνο. Και το χειρότερο όλων; Δεν υπάρχει γήπεδο! Το σημαντικότερο ζήτημα του συλλόγου με το οποίο δεν ασχολείται απολύτως κανένας! Ο ένας περιμένει τον άλλον, ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του (και καλά κάνει, αλλά αν έχει αξιοπρέπεια πρέπει να φύγει σήμερα κιόλας), σχέδιο δεν υπάρχει, αγωνιστικός προσανατολισμός ούτε κατά διάνοια. Όλα στον αέρα! Μόνο απολύσεις, παραιτήσεις, κράξιμο και όλοι κοιτάνε ποιος την έχει μεγαλύτερη... την Παναθηναϊκοφροσύνη.
Και πάμε στο άλλο άκρο τώρα, στο μπάσκετ. Όλα κυλάνε ρολόι, ακόμα και σε περίοδο κρίσης. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Ο καθένας ξέρει τη δουλειά του και δε χώνεται εκεί που δεν τον αφορά. Μία αθλητική και επιχειρησιακή υγεία που κάνει μπαμ. Ακόμα και τώρα που η οικογένεια Γιαννακόπουλου θέλει να πουλήσει την ΚΑΕ, βλέπεις ότι υπάρχει πλάνο. Διαπραγματεύσεις με νόημα και ουσία, συναντήσεις, συζητήσεις. Ακόμα κι αν είναι σε πρώιμο επίπεδο τα πάντα, υπάρχει πλάνο!
Αυτό το ρημάδι το πλάνο και αυτές οι ρημάδες οι ευθύνες υπάρχουν! Μόνο στο μπάσκετ όμως! Γιατί όχι και στο ποδόσφαιρο; Γιατί;
Συντάκτης:Σπύρος Σταγάκης
