Γηπεδο: η διεγερση των αισθησεων


Καλοκαιράκι... Τι σκέφτεσαι; Παραλία, ήλιος, ξενύχτι, ποτό, διακοπές... Όλα ήρεμα και χαλαρά. Κι αν ξέμεινες στην Αθήνα; Ε κάπου εκεί έρχεται και ο πρώτος αγώνας στο γήπεδο.

Γήπεδο ε; Ξυπνάει τις αισθήσεις το γήπεδο. Βγάζει ένα κομμάτι του εαυτού σου προς τα έξω. Λίγο γνωστό και λίγο άγνωστο, λίγο ήρεμο αλλά και λίγο ευέξαπτο, λίγο αγχώδες όμως και λίγο εμψυχωτικό. Αλλά πάντα παραμένει στοιχείο του "είναι" σου. Το «όπιο» του λαού. Κάπως έτσι έχει χαρακτηριστεί. Ίσως ακραίο, αλλά έχει βάση.

Πώς μπορεί όμως ένας τόσο μεγάλος και αχανής χώρος να διεγείρει όλες αυτές τις αισθήσεις του ανθρώπου; Ας τα πάρουμε με τη σειρά...

Ξεκινάς και εισέρχεσαι στο γήπεδο. Το μάτι βλέπει το χορτάρι. Παντού πράσινο. Η εξέδρα δίνει ένα δικό της χρώμα, αλλά αυτή η εικόνα του χλοοτάπητα "χτυπάει" στο μάτι και ριζώνει στο μυαλό. Πολλά πράγματα στη ζωή ξεκινούν πρώτα με το βλέμμα. Όραση...

Αφού έχεις ήδη μπει στις κερκίδες, τα "παιχνίδια" της μύτης ξεκινούν με τη σειρά τους. Το γκαζόν εκτός από το μάτι "βαράει" και εκεί. Η μυρωδιά της κερκίδας, του κόσμου, ακόμα και των καπνογόνων σε βγάζουν από τον έξω κόσμο και σε κρατούν μονάχα εκεί. Όσφρηση...

Στο γκολ; Χειροκρότημα. Στην προσπάθεια; Χειροκρότημα. Στην ήττα; Χειροκρότημα. Στη νίκη; Πολύ χειροκρότημα! Τα χέρια είναι ό,τι πιο σημαντικό διαθέτει το κοινό στη μυσταγωγία του γηπέδου. Αφή...

Οι ιαχές βγαίνουν από παντού. Τα συνθήματα, οι φωνές, οι επιδοκιμασίες, οι αποδοκιμασίες, όλα φωνάζουν με τη δική τους φωνή. Όλα μοιάζουν μία κραυγή. Κάπου εκεί αποσπάται μία ακόμη αίσθηση. Ακοή...

Γεύση; Τι γίνεται με αυτή την αίσθηση σε ένα γήπεδο; Μα είναι ξεκάθαρο. Η πεμπτουσία των αισθήσεων σε έναν αγώνα μέσα σε ένα γήπεδο είναι η γεύση. Άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή, άλλοτε και γλυκόπικρη. Εξαρτάται πάντα... Άλλη η γεύση της νίκης και άλλη της ήττας...

Γήπεδο λοιπόν. Ένας τρελός χορός αισθήσεων, ίσως και παραισθήσεων. Εκεί ξυπνάνε τα πάθη, εκεί βρίσκεται ένα κομμάτι της ζωής...





Συντάκτης:Σπύρος Σταγάκης